کوه در شب چه شکوهی دارد خرم آن جلگه که کوهی دارد
شب چو مهتاب درخشد در کوه خرمن عشق نماید انبوه
تاجی از ماه به سر دارد کوه وز طلا جبه به بر دارد کوه
شاه بیت غزل دور نماست کوه سلطان همه صحراهاست
کوه را چشمه ی بی اندوهی است کوه منزلگه بابا کوهی است
اولین پرتو ماه و خورشید روی پیشانی کوه است پدید